We leven in een tijd waarin we zo graag op de hoogte blijven van alle nieuwtjes. We houden Facebook in de gaten om te kijken hoe het met onze vrienden gaat. We willen niets missen. Als we zo geïnteresseerd zijn hierin, hoe kan het dan zo zijn dat er zo weinig interesse is in onze binnenwereld en hoe het werkelijk met ons gaat? Waarom zijn we ons zo weinig bewust van de waarde van de signalen die ons lichaam afgeeft?
Via de huisarts komt een jongedame met werk gerelateerde paniekaanvallen bij mij voor ontspanningstherapie en begeleiding waaronder Rebalancing®. Ik geef haar een oefening mee voor thuis waarbij bewustwording centraal staat. Als antwoord op de vraag of zij daadwerkelijk ontspanning zal ervaren tijdens het doen van de oefening, geef ik aan dat dit zeker niet het geval hoéft te zijn. Een geschrokken gezicht doet mij beseffen dat dit wel het laatste antwoord is dat zij verwachtte.
Ik leg haar uit, dat op het moment dat zij tijd voor zichzelf neemt, zij haar binnenwereld betreedt en dat dit vol verrassingen zit. De opgebouwde stress van maanden zit in haar lichaam. Blijkbaar is dit zo sterk aanwezig dat bij enige vorm van ontspanning deze spanning direct naar boven komt in de vorm van een paniekaanval. Waarom hebben wij de neiging om de paniekaanval als ‘schuldige’ of boosdoener aan te wijzen en niet de onhoudbare aanhoudende stress situatie op werk?
Waarom komen cliënten bij mij omdat ze van de stress klachten af willen komen? Al zou ik met een toverstafje deze klachten weg kunnen toveren, wat zou dit dan opleveren? De persoon in kwestie zal door blijven gaan met de stressvolle werkzaamheden en er zal niets aan de situatie veranderen. Deze situatie is een gevaar voor lichaam en geest.
Kan het zijn dat we opgroeien in een wereld waarbij we niet beter weten dan dat we met bepaalde ongemakken een dokter opzoeken in de hoop dat deze een pilletje heeft zodat we ons leven op dezelfde voet verder kunnen voortzetten? Zo kunnen we ongehinderd verder functioneren maar de vraag is wat de kwaliteit van leven dan nog is.
We willen af van de signalen van ons lichaam, maar zijn deze juist niet erg behulpzaam? Voor het geval jij zelf nog niet in wilde zien dat je jouw eigen grenzen voorbij ging, trekt jouw lichaam nu gelukkig aan de bel. Wat kunnen we hier dankbaar voor zijn! Ons lichaam heeft een eigen intelligentie die zich niet om de tuin laat leiden door rationele gedachten zoals ‘Mijn collega kan dit toch ook aan, dus dan moet ik het toch ook kunnen’.
Tijdens een moment van ontspanning, het doen van een bewustwordingsoefening of meditatie, zou het dus zomaar kunnen zijn dat we niet de gewenste ontspanning ervaren maar juist de spanning in ons lichaam tegenkomen waar we steeds van weg lijken te willen gaan. Het kost erg veel energie om je emoties te onderdrukken. Denk aan een bal die je onder water duwt. Het kost kracht en energie om dit vol te houden en als je even afgeleid bent, kan het zomaar zijn dat de bal uit het water omhoog schiet. Zo kan het ook met emoties gaan. We worden overmand door emoties.
Kun jij met de openheid van een kind jouw binnenwereld betreden en toegeven aan de emoties die ervaren willen worden?
Ik ben van mening dat het niet altijd toegevoegde waarde heeft om te gaan graven of zoeken naar opgeslagen emoties (als hier geen aanleiding voor is) maar waarom zouden we de emotie onderdrukken als deze zich telkens weer aandient? Waarom kiezen we niet de weg van de minste weerstand? De emoties de ruimte geven, zelfs als we mogelijk niet eens weten waar deze emoties überhaupt vandaan komen.
In hoeverre lukt het jou om vanuit jouw denken naar je hart te gaan om zo jouw gevoelens te laten luchten?